Mijn eerste cliënte was een demente vrouw van 81 jaar. Ze was heel lief en na een tijdje herkende ze mijn gezicht. Ook al konden we niet communiceren, voelde ik dat ze me vertrouwde. Alle beslissingen die ik voor haar heb genomen, heb ik op basis van intuïtie en de gegevens uit haar dossier gedaan. Op het laatst kon ze helemaal niets meer, werd steeds magerder en was rusteloos. Dat is heel triest om te zien, want je gaat je toch aan iemand hechten . Ik had echt wel een band met haar.
Nu heb ik een cliënte met een psychische aandoening en een heel ander karakter. Ze wil eigenlijk geen contact en stuurt me na 10 minuten weg. Ik kan dan wel denken: “Ik heb er niets aan.” Maar ik doe het niet voor de gezelligheid. Ik vind het heel triest dat iemand zo eenzaam is en niet meer weet hoe contacten te leggen. Er komt een moment dat ze toenadering zoekt, en daar doe ik het voor. Want als ze jarig is en ik neem een gebakje mee, dan zie ik haar toch glimmen! Je moet niets terug verwachten. Maar die keren dat ik contact heb, geeft het mij heel veel voldoening. Over haar behandeling heb ik nauw contact met het medische team. Ook tegen hen laat ze soms blijken, dat ze mijn aanwezigheid toch waardeert.
